DJ, perkusistka, wokalistka. Rozmowa z LoveDrum - muzykiem.

Dużo znasz kobiet DJ-ów?

Osobiście żadnej nie znam, ale słyszałam o paru we Wrocławiu. W Polsce jest znana DJ Mixtee – bardzo dobra kobieta DJ. Generalnie jest parę takich postaci. W Internecie można sobie znaleźć, dziewczyny fajnie dają radę.

W takim razie, jak to jest być jedną z niewielu kobiet DJ, tutaj we Wrocławiu? Jak się odnajdujesz w tym środowisku?

Na początku był lekki szok, inni patrzyli na mnie trochę nieufnie. Sami DJ'e zazwyczaj reagują bardzo pozytywnie. Jednak musiałam też pokazać, że coś potrafię, że znam się na DJingu, bo niestety większości kobieta DJ kojarzy się z czymś innym. Nawet wczoraj przeglądałam sobie profil kolejnej pani, która gra toples. Niestety kobiety DJ zazwyczaj w ten sposób się prezentują. I tak to się kojarzy. Nawet usłyszałam od obsługi jednego klubu, że jak usłyszano, że będzie grać kobieta, to sobie wyobrażali właśnie jakąś w bikini, że wyskoczy i będzie nie wiadomo co robić. Ja po prostu stawiam na muzę. I z czasem się obroniłam. Ale są też czasami głosy bardziej negatywne. Potrafię grać, mieć słuchawki na uszach, a podchodzi do mnie jakiś gość w klubie i pyta „kto gra?”. Mówię, że ja i jest zdziwienie „ale jak ty?”. Są takie głosy, ale raczej jest pozytywnie.

Potrafią mężczyźni np. docenić, powiedzieć, że jest fajnie, że fajnie grasz?

Jak najbardziej. „Propsują”, jak to się w tym języku mówi. Jak już się udowodni, przekroczy pewną granicę, to wtedy już się rozmawia na tym samym poziomie i nie ma, że ty jesteś dziewczyną, a ja facetem. Jesteśmy DJ-ami i rozmawiamy na temat.

W klubach grasz od niedawna. Od czego się zaczęła cała twoja przygoda? Skąd w ogóle taki pomysł?

Przypadkiem, jak to bywa. Zawsze to czułam, prowadziłam imprezy szkolne, dyskoteki w gimnazjum. Najbardziej mi się podobało, że puszczałam, to co lubię i się dobrze bawiłam (śmiech). Nauke DJ' ingu wymyśliłam sobie dokładnie dwa lata temu. Poszłam na warsztaty DJ-skie, które organizowało Centrum Kultury Agora. Wcześniej grałam też na perkusji, więc już byłam przyzwyczajona do męskiego towarzystwa, które dominuje na takich warsztatach czy próbach, więc stwierdziłam: „dobra, spróbuję”. I na tych warsztatach faktycznie zaczęło mi iść. Prowadzący powiedział, żebym dalej się rozwijała w tym kierunku, więc zaczęłam szukać szkół. Nie było. Nie ma szkół DJ-skich. Jak są warsztaty, to są to już dla osób bardziej zaawansowanych albo są to jakieś dwugodzinne pokazy podstaw. Bez sensu. Zagadałam jednego wrocławskiego bardzo dobrego DJ-a, DJ’a Liquida, który zgodził się mnie pouczyć. I najpierw przez rok mnie uczył, to były prywatne lekcje raz w tygodniu. Po trzech miesiącach musiałam kupić własny sprzęt, bo to już było bez sensu, że przychodzisz i tylko raz w tygodniu trzymasz w rękach winyle. I z czasem zaczęło się. Po roku to on praktycznie mnie wprowadził do jakiegoś klubu, pozwolił przed sobą zagrać i tak powolutku, powolutku zaczęłam grać.

Czyli obyło się bez chodzenia od klubu do klubu z demówkami.

Tak. W moim przypadku nie miałam takiego problemu, bo on jednak mnie wprowadził. Z czasem gdzieś usłyszano o mnie, usłyszano, że jest ok, i ktoś się kontaktował.

Dużo musiałaś zainwestować w sprzęt, żeby zacząć?

Ja cały czas inwestuję i końca nie widać. Sprzęt to są grube pieniądze tak naprawdę. Oczywiście kombinuje się: to na allegro, tutaj coś używanego, tutaj kupi się pierwszą zamiast czwartą wersję, bo ma tylko trzy guziki mniej. To jest elektronika i to cały czas idzie do przodu. Nie będę mówić kwot, bo szkoda gadać, ale dużo. W pewnym momencie nawet mój tata mi powiedział, że daje mi stówę, ale pod warunkiem, ze kupie sobie nowa bluzkę zamiast nowych kabli (śmiech). Faktycznie był taki czas, kiedy na nic sobie nie pozwalałam, i tylko zbierałam na sprzęt.

Czym w ogóle dla ciebie jest muzyka?

Czym jest muzyka? Wypełnieniem wszystkiego, treścią wszystkiego. Jest cały czas. I tak sobie czasem myślę, że fajnie byłoby mieć, tworzyć taki własny soundtrack do życia. Robisz coś i cały czas coś słyszysz. Dlatego cały czas słucham muzyki. Nie wiem, może sama sobie tworzę w głowie właśnie taki soundtrack, w którym każda sytuacja ma swoją muzykę, swój dźwięk. Dla mnie każdy dźwięk jest już potencjalnym tworzywem do stworzenia jakiejś melodii, bo tak naprawdę żyjemy cały czas pośród dźwięków i muzyka cały czas nas otacza. Muzyka jest wszystkim.

A jakie są twoje ulubione rytmy?

Kocham rytm, perkusję, uwielbiam to, z resztą podkreśliłam to w ksywie „LoveDrum”. Trudno mi powiedzieć, jakie gatunki lubię, bo tego jest bardzo dużo. Zachwycam się muzyką klasyczną. Uważam, że gdyby nie muzyka klasyczna to nie mielibyśmy dzisiaj tego wszystkiego. Znajduję w niej faktycznie podstawy i elementy tego, czego słuchamy, co też ja mogę później wykorzystywać jako DJ, bo ja muszę tak naprawdę słuchać szczegółów. Ale oczywiście najbardziej lubię czarną muzykę: hip hop, R&B. Ostatnio zaczyna mi się podobać reggae. Dancehall już od dawna. Wszystko gdzie jest wyrazisty bit, gdzie bit tworzy tak naprawdę charakter piosenki.

A z muzyki klasycznej, kto w takim razie?

Też nie będę chyba jakoś bardzo oryginalna, ale naprawdę fascynuje mnie Mozart. Mogłabym go słuchać cały czas. Śpiewałam też w chórze przez parę lat, śpiewaliśmy dużo utworów niemieckich kompozytorów, po prostu jakoś ich czuję. Chopina nie czuję na przykład. Wiem, bluźnię, ale po prostu nie czuję. Oprócz muzyki klasycznej, bardzo lubię też muzykę filmową. Niestety obniża się wartość muzyki filmowej, moim zdaniem niesłusznie, bo naprawdę ma dużo bogatych, ciekawych dźwięków.

Myślisz, że dałoby się zrobić jakąś wariację DJ-ową z muzyki klasycznej?

Jasne, oczywiście. Ostatnio bardzo znany DJ, DJ Premier, brał udział w projekcie Re:generation razem ze znanym amerykańskim dyrygentem, producentem i kompozytorem jednocześnie, który zajął się także DJingiem. Zrobili oni wariację z Vivaldim. Stworzyli bit na podstawie początku bodajże lata z Czterech Pór Roku i na podstawie tego stworzyli bit hip hopowy, do którego rapuje Nas, a potem skreczuje właśnie DJ Premier. Wszystko się da, bo jak mówię, właśnie muzyka klasyczna jest podstawą - tylko trzeba jej naprawdę słuchać. Ja nie lubię ram, nie lubię podejścia: gram tylko hip hop, liczą się tylko beaty i skrecze. Nie chcę tutaj obniżać wartości Dj-ów, którzy tylko to lubią, ale nie można się zamykać.

A jest muzyka, której nigdy byś nie zagrała?

Nie lubię dźwięków ostrej gitary, źle na mnie działa, ale nie mogę powiedzieć, że nigdy nie zagram czegoś. Szczerze mówiąc, bardzo trudno słucha mi się heavy metalu.

Gdy stoisz za konsoletą, co czujesz?

Co czuję? Radość. Jeżeli grasz imprezę i ludzie bawią się na parkiecie to chodzi o to, żebyś nawiązała kontakt z publicznością. Jeżeli to się udaje, to ja nawet nie wiem, kiedy mija 5 godzin. Autentycznie, nie wiem. I wtedy tylko myślę, co tu zrobić, żeby ich teraz wprowadzić w euforię, dać chwilę parom, potem coś dla facetów, dla dziewczyn. O tym myślę, czyli tak naprawdę zapominam o wszystkim wokół.

Nie jest to męcząca praca na dłuższą metę, bo przecież większość czasu trzeba grać w nocy?

Jeśli zajmujesz się tylko Djingiem to spoko. Przestawia ci się po prostu doba. Idziesz spać o 6, wstajesz o 14. Śpisz te 7-8 godzin i jest ok. Gorzej jak masz uczelnię, inne obowiązki, bo wtedy to  zaczyna się nakładać. Ja muszę sobie pospać 8 godzin. I to jest męczące. Martwi mnie jeszcze to ciągłe natężenie dźwięku. Ostatnio kupiłam sobie nawet stopery, bo zauważyłam, że jak grasz wiele razy w tygodniu, a jeszcze np. nie ma odsłuchu w klubie, to faktycznie wpływa to źle na słuch, a to jest najważniejsze co mam, więc muszę o niego dbać.

Grasz w klubach, na perkusji i śpiewasz. Co wyjdzie z tego połączenia?

Powiem ci, że nie wiem jeszcze. Znane jest już połączenie, gdzie DJ skreczuje, a perkusista daje mu bit, bo skrecz polega, najprościej mówiąc, właśnie na cięciu dźwięku pod bit. Mistrzowsko zrobili to DJ AM i Travis Barker. Mam różne pomysły, z czasem zobaczę, które zrealizuje. Na pewno zaskoczę niejednego słuchacza!

LoveDrum na Facebooku

Rozmawiała Monika Heiler

”On the 8th Day God created juice. But in 2012 Frankie’s did it better.” Interview with Martin Hofman Laursen founder of Frankie’s - smoothie & juice bar in Wrocław.

What does Frankie’s mean? Who hit on this idea?

Frankie’s means honesty in Latin. The name is chosen to signal that all we do in Frankie’s is true and honest. We don’t add anything to the juices and everything we prepare is fresh and in high quality, which is also the reason we are preparing all our product in front of our customers.

How do you create recipes for juices?

The recipes are very carefully designed after a summer of testing and trying many different combinations. Our goal is to make different kind of tastes, but keeping all juices fresh and healthy. We wanted to make juices for every taste.

But in Frankie’s we can also eat health salads and soups and go jogging with you and your workers in the evening. Do you want to create a meeting place where people like you (who live healthily and actively) get together ?

The main idea behind Frankie’s is to create an atmosphere of openness and good feeling. We are the place for people who are and dare to be themselves and being true to themselves. Our philosophy is to combine healthy lifestyle with trend and openness. You don’t have to live super healthy to visit Frankie’s, it is more important that you will be yourself.

Martin

How long have you been living in this way?

I have always been living healthy, it is a lifestyle. But as everything else in this world – living healthy should be a balance. If you overdo it and don’t have yourself with you, it will never work out. Sometimes you have to give yourself some freedom, to do what you feel for.

Are you happy here and now? Before you set up your own business in Poland, you had worked as Account Manager in Denmark. Why did you decide to quit a job and start doing something else?

It is very difficult measure happiness, but I like adventures and experiences. I think life should be one long road of experience, which create the foundation for happiness and freedom. Going to Poland and changing my life completely was a very big experience for me, and I have achieved and learned a lot on my way. Now more and new experiences are waiting for me and I can’t wait to get started.

Martin

You’ve changed not only your job but also your life. Have you ever been in Poland before? A lot of people go abroad but you arrived here.

The reason I came to Poland is two sided. I had a personal reason and a business reason. My mother is born in Wroclaw and lived the first 16 years of her life here. I wanted to feel on my own body where she came from and want culture made her how she is today. From a business point of view I have a great believe in Poland’s growth and I think within 10-15 years Poland’s wealth and culture will be more similar to rest of Western Europe. I also believe that we have a chance to create something different and original with the background we have. Our dream is to make Frankie’s a big chain in Poland, but always have focus on the closeness with our customers.

You moved with your younger brother, you work together. Was it a smart move? Was setting-up Frankie’s your dream?

Frankie’s is our dream now; we believe in it and will do what it takes to make it work. My brother and I are very different as persons and in the way we think, we have different strength and weakness, but we always respect each other. Which is why it is working very good between us. We have divided our working tasks into different groups and respect each other work. When your brother is also your business partner, you always have one person close to you whom you can trust 100%, and this is very important.

Nicholas - Martin's brother

You often organize many events in Frankie’s – Beauty Day, Speed Date, Facebudka. Do you think that your customers expect this amusements?

We believe in doing things in a different way – thinking out of the box. This is the reason we did all these events and we have the courage to do it. It is nice when we can offer people something more than our everyday products and we will always work on smaller events. We are also having fun doing it, which I guess is very important. 

Facebook Frankie's

Martyna Bieżyńska

Z długiem wobec życia. Rozmowa z Wojciechem Nowogrodzkim - pasjonatem aktywnego spędzania czasu, pracownikiem socjalnym i fizjoterapeutą, który żyje po to, by pomagać innym.

Lekarze nie dawali mu żadnych szans. Twierdzili, że w najlepszym wypadku będzie „rośliną”. Od tych słów minęło już siedemnaście lat. W międzyczasie Wojtek wybudził się ze śpiączki, nauczył na nowo podstawowych funkcji życiowych i podjął realizacji marzeń, które były dla niego swoistego rodzaju wyzwaniem. Obecnie tworzy projekt obejmujący nowe formy aktywności wśród dzieci i młodzieży niepełnosprawnej.

OD BRAWURY DO ŚPIĄCZKI

Wojtku, jakbyś zdefiniował słowo „marzenie”?

 Marzenie jest to cel, do którego się dąży ciężką i niekiedy mozolną pracą. I w sumie nie masz pewności, czy uda Ci się go zrealizować, bo wszyscy dookoła mówią, że nie masz szans. I właśnie dzięki temu Ty robisz wszystko, żeby pokazać, że ci inni się mylą.

Co w takim razie jest motorem napędowym? Cel czy możliwość pokazania innym, że wszystko jest w zasięgu naszych rąk?

 Po tym, czego doświadczyłem już wiem, że wszystko jest do zrealizowania. Dlatego moim celem jest pokazanie innym, że oni też mogą. Więc jest to w dużej mierze poświęcone innym ludziom, słabym ludziom.

Słabym ludziom? Czyli jakim…?

Ludziom, którzy słysząc diagnozę lekarza, człowieka o ogromnej wiedzy medycznej, stanowiącego często autorytet i niekiedy wyrocznię, mówią „to już koniec”. Ludziom bez wiary i nadziei w to, że „wszystko się może zdarzyć”, bo wystarczy czegoś mocno chcieć, wręcz pragnąć, aby to otrzymać.

I według Ciebie to w zupełności wystarczy?

 Tak, ja to wiem na pewno. Ale nie ma nic za darmo i chyba nie dla każdego. Bo ktoś mi kiedyś powiedział, że tylko wybrani dostają krzyże, z czego byłem na ten czas niepocieszony i wciąż pytałem „dlaczego ja?”.

Wobec tego, jaka jest cena realizacji marzeń?

Praca. Ciężka praca! I gorąca wiara w jej efekt finalny. I nade wszystko dobrzy ludzie, którzy dają iskierkę w tym niekiedy długim i ciemnym tunelu, jakim jest życie i jego kolejne wyzwania.

Czy brawurową jazdę na motorze, która miała miejsce siedemnaście lat temu, również traktowałeś jako wyzwanie?

 Nie. Była to raczej manifestacja odwagi, którą chciałem zaimponować otoczeniu - kolegom z podwórka, a szczególnie jednej Gosi…

Czy ta tajemnicza Gosia była tego warta…? Jakby nie patrzeć, Twoja manifestacja zakończyła się dla Ciebie tragicznie…

 Nie mam pojęcia… Ale to, co wydarzyło się w trakcie i po wypadku, było i chyba nadal jest ciągiem pozytywnych, wręcz magicznych zbiegów okoliczności, które są kontynuacją jakiegoś odgórnego scenariusza.

A czy scenariusz, który zakłada znalezienie się w szpitalu w stanie krytycznym, prowadzącym do śpiączki, uważasz za pozytywny i magiczny?

 Oczywiście. Pozytywne i magiczne jest to, że dostałem drugą szansę od Boga na nowe życie. Nauczyłem się inaczej postrzegać świat, wyciągać wnioski, jak też to, że jestem tu, choć miało mnie nie być. Cały czas walczę, realizuję to, co dla wielu zdrowych ludzi jest marzeniem. A każde nowe wyzwanie i jego realizacja jest malutką ratą w tym wielkim, zaciągniętym długu, który muszę wciąż spłacać.

„Z NIEGO JUŻ NIC”

Jesteś w stanie przypomnieć sobie przebieg wypadku i to, co działo się później?

 Nie. Od razu straciłem przytomność. Zapadłem w stan, który jest zwany przez lekarzy śpiączką.

Czy lekarze dawali jakąkolwiek szansę na to, że się obudzisz i powrócisz do normalnego życia?

 Diagnoza była jedna i konkretna. Prawdziwa wedle istniejącego stanu wiedzy medycznej. „Z niego już nic” – usłyszeli moi rodzice jako jedno z pierwszych zdań po przyjęciu mnie na oddział reanimacji.

Z Twojej wypowiedzi wnioskuję, że lekarze nie pozostawili Twoim najbliższym żadnych złudzeń, żadnej nadziei…

Owszem, bo z medycznego punktu widzenia byłem bez szans. Jeśli takowe by się pojawiły, to z tak rozległymi uszkodzeniami, mogłem funkcjonować jedynie jako roślinka.

Jakich obrażeń doznałeś podczas wypadku?

Złamania prawej ręki w stawie barkowym, pęknięcia miednicy, jak również, co gorsza - stłuczenia mózgu i pnia mózgu.

Długo trwał Twój „sen”?

Około dwóch miesięcy, ale chciałem zaznaczyć, że budzenie nie było kwestią jednego dnia.

Kto jako pierwszy zaobserwował Twój „powrót”?

Jako pierwszy zaobserwował to mój tato, siedząc przy moim łóżku. Kiedy mówił do mnie „otwórz oczy” – otwierałem je, przy czym owe „zabawy” raz się kończyły powodzeniem, innym razem niestety nie. Tato od razu powiedział o tym lekarzom.

I jaka była ich reakcja?

Powiedzieli, że ojciec widzi to, co chce widzieć, bo jest mało realne, bym na tym etapie tak reagował. A ciotce, która również zaobserwowała moje reakcje, że obejrzała zbyt wiele filmów.

Czy w trakcie Twojego „snu” słyszałeś, co do Ciebie mówili?

Na dzień dzisiejszy nie pamiętam tego, ale wiem, że moje reakcje na wizyty bliskich były dość wymowne. Na przykład następowało nagłe podniesienie ciśnienia. Obraz jak z filmu.

A pamiętasz swój „powrót” do rzeczywistości?

Można powiedzieć, że był to złożony proces, który był podzielony na kilka etapów. Pierwszy etap możemy określić mianem powrotu do podstawowych umiejętności interpersonalnych: nazywanie mamy – mamą, taty – tatą. Na początku mówiłem to bezdźwięcznie, ale z czasem głos powrócił. Mięśnie były osłabione. To była nauka mowy, jedzenia, chodzenia, kolejno biegania. Po prostu wszystko od nowa! Ten powrót trwa czas cały, bo jeśli wracamy z lepszego, chyba spokojniejszego miejsca, to żyjąc i odnajdując się w nowym świecie, czas cały mamy wspomnienia i żyjemy już lepiej. Po kres.

Byłeś świadomy tego, w jakiej znalazłeś się sytuacji?

Nie do końca. Na szczęście!

W takim razie kiedy zrozumiałeś, że uległeś poważnemu wypadkowi i przez pewien czas nie było Cię wśród nas?

Jakiś czas po przebudzeniu, gdy odzyskałem świadomość. Pamiętam, że przez cały czas mojego przebywania na oddziale reanimacyjnym, miałem etykietę motocyklisty, który oglądał się za laskami i wpadł na drzewo. Szczególnie, że mój rehabilitant, Jacek, zagadywał mnie, nawiązując do motocykli i ładnych dziewczyn.

Cóż za przewrotność losu. Lekarze nie dawali Tobie szans na całkowity powrót do sprawności zarówno fizycznej, jak i umysłowej. Tymczasem dzisiaj patrzę na Ciebie i widzę zdrowego, uśmiechniętego i inteligentnego faceta.

Ciężko pracowałem na efekty. Był to proces, który trwał przez długi czas, ba – trwa do dziś. Każdego dnia żyję ze świadomością pozytywnego wykorzystania nowej szansy. Po wyjściu, a właściwie wyjeździe z oddziału na wózku, trafiłem do szpitala rehabilitacyjnego, gdzie został mi przydzielony, moim zdaniem, najlepszy rehabilitant. To on postawił mnie na nogi, jak też wpoił we mnie, być może nieświadomie, szereg mądrości, z których po dzień dzisiejszy korzystam. Mimo upływu czasu wciąż żyję i staram się czynić tak, by nie zawieść tych, którzy kiedyś we mnie uwierzyli.

A miałeś jakieś chwile zwątpienia podczas tej wieloletniej rehabilitacji? Chciałeś się poddać?

Tak. Ale pan Maciek, mój rehabilitant, miał na te chwile niezawodny sposób. Bardzo szybko i skutecznie wybijał mi takie myśli z głowy mówiąc „Wojtuś, nie pindol!”. Nasze relacje nie były cały czas relacjami typowo medycznymi, lecz stawały się bardziej przyjacielskie. Jego sumienność była inna niż u pozostałych rehabilitantów, dlatego dzięki niemu chciałem być najlepszy i tak jest po dzień dzisiejszy.

„DWA SZCZĘŚCIA SĄ NA ŚWIECIE”

Jak dzisiaj wygląda Twoje życie?

Na pewno aktywnie. Tak, by żadna chwila nie była stracona. Kiedyś usłyszałem, że nie można zatrzymać chwili, ale też nie można jej stracić - i tak właśnie żyję. Regularnie uczestniczę w akcjach kolarskich. Kilka lat temu brałem udział w Tour de Pologne pod patronatem fundacji Ewy Błaszczyk i jej fantastycznej ekipy, corocznie biorę udział w tak zwanych pielgrzymkach kolarskich z Wrocławia do Częstochowy. O ile czas mi pozwala, tańczę style latynoamerykańskie i uprawiam Capoeirę. Startuję też w biegach krótkodystansowych na 10 km oraz szykuję się do uczestnictwa w półmaratonach. Pracuję także jako praktykant w szpitalu, gdzie koledzy nazywają mnie "prawą ręką pana kierownika". No i bronię swoją pracę licencjacką. W międzyczasie robię kurs prawa jazdy i z niecierpliwością czekam na wiosnę.

Czy wcześniej zastanawiałeś się nad śmiercią i przemijaniem?

Nie, ale w momencie śmierci bliskich owszem. Przemijanie było tu i teraz, coś w stylu "carpe diem", wedle piosenki Kazika "bo po to jest życie, by korzystać zeń" - co ma być to będzie. Dzisiaj zaś chwilami zastanawiam się nad sensem wielu złych rzeczy, które wydarzyły się w moim krótkim, choć barwnym życiu. Zdarza mi się, że rozmawiam z Bogiem. Jest to niewątpliwie monolog, ale dla mnie ten monolog stał się czymś szalenie ważnym.

Czy inicjatywa „integracji dzieci i młodzieży niepełnosprawnej poprzez wspólną aktywność fizyczną” zrodziła się podczas jednego z takich monologów?

I tak i nie. Pracowałem przez kilka lat z grupą osób niepełnosprawnych i widziałem ich problemy. Zdrowi ludzi nie zdają sobie nawet sprawy z tego, jak wielkie mogą one być. Ja czułem to wszystko na sobie, doświadczałem tego na co dzień, co tylko pogłębiło moją chęć niesienia pomocy. Tym ludziom jest ona naprawdę potrzebna.

Udało Ci się znaleźć osoby, które pomogą w realizacji tego wielkodusznego projektu?

O, tak! To wspaniała kadra dydaktyczna ośrodka, z którym współpracuję. To ludzie pracujący z sercem i chcący bezinteresownie pomagać innym, nie szczędząc prywatnego czasu. Ci ludzie nie traktują pracy jak obowiązku. Jesteśmy po prostu idealistami urzeczywistniającymi nierealne marzenia. Nasza współpraca jest frajdą – to jak taniec pełen emocji, wzlotów, upadków i wyjątkowej radości.

Od czego to się wszystko zaczęło?

Początkowo szukałem natchnienia, pomysłu obserwując formy aktywności wśród niepełnosprawnych. Podczas zeszłorocznej imprezy mikołajkowej uważnie obserwowałem dzieci z różnymi dysfunkcjami, które przedstawiały dramatyczne formy sztuki. Spontanicznie podszedłem do pani, która zajmowała się tymi dziećmi i zapytałem, czy mogę zorganizować dla nich dodatkowe zajęcia. No i udało się!

Praca z młodzieżą niepełnosprawną to ogromne wyzwanie. Dlaczego wziąłeś na siebie tak wielką odpowiedzialność? Nie miałeś żadnych obaw?

Jakiś czas temu brałem udział w konkursie na Asystenta Osoby Niepełnosprawnej, który organizowała pewna instytucja zajmująca się pomocą dla takich właśnie osób. Z ponad trzydziestu chętnych, komisja wybrała trzy osoby – w tym mnie, co tylko potwierdza, że potrafię zmierzyć się z realiami. Ja po prostu czułem, że chcę to robić, a jeden z lekarzy powiedział mi, że mam do tego talent i powinienem go wykorzystać. A wiadomo, że z połączenia chęci i predyspozycji zawsze wyjdzie coś dobrego. W dodatku mogę w ten sposób „spłacić” dług za drugie życie. A obawy? Ja nie boję się niesienia pomocy!

Do jakich konkretnie osób wyciągasz pomocną dłoń?

Do osób, które są w potrzebie! Chcę pomagać tym, którzy nie mogą liczyć na odrobinę zainteresowania i wsparcia ze strony społeczeństwa.

Gdybyś miał określić nadrzędny cel Twojej inicjatywy, czemu poświęciłbyś najwięcej uwagi? I dlaczego?

Celem jest pomoc. Chcę sprawnie urzeczywistniać marzenia dzieci, które z racji swoich upośledzeń, są z góry skreślone. Na przykład, jeśli ktoś nie ma kończyn, zrobię wszystko, aby stał się cud i ta osoba zaczęła chodzić. Jak? Pomogę w załatwieniu endoprotez, będę trwał przy tej osobie po operacji, a potem wezmę ją za rękę i nauczę na nowo chodzić. Moim celem jest uzmysłowienie takiej osobie, że wszystko jest możliwe, że wystarczy czegoś bardzo, ale to bardzo mocno chcieć. To wiąże się też z rehabilitacją psychologiczną, bo wiadomo, że bez wsparcia taka osoba szybko się podda. Robię to wszystko, bo kiedyś rehabilitanci pomogli mi osiągnąć coś, co z medycznego punktu widzenia wydawało się niemożliwe.

Na jakim etapie jest Twój projekt?

Zaczynam wprowadzać w życie swoje założenia i wkrótce startuję z zajęciami dla dzieci i młodzieży niepełnosprawnej. Wkrótce, czyli od razu po feriach zimowych. Wraz ze współpracownikami będziemy prezentować proste układy taneczne oraz opowiadać o tym, czym jest Capoeira i jak można ją pozytywnie wykorzystać. Wszystko to ma zachęcić te dzieci do aktywności.

Czy pomaganie tym, którzy tego najbardziej potrzebują, jest swoistego rodzaju podziękowaniem za drugie życie?

Tuwim mawiał, że „dwa szczęścia są na świecie, jedno małe - być szczęśliwym, drugie - uszczęśliwiać innych”. Moje doświadczenia związane z wypadkiem i tym, co działo się później, sprawiły, że poczułem powołanie do niesienia pomocy. To taki dar. To talent. A darem i talentem trzeba się dzielić – w ten sposób dziękuję za to, kim jestem i, że w ogóle jestem.

Rozmawiała Ewelina Biedunkiewicz

Człowiek orkiestra. Rozmowa z Kacprem Durajem aka JeyJey— saksofonistą, rezydentem Teatr Klubu i Domówka, nową twarzą Eska TV.

Dążę do kilkutysięcznej publiki, do gry na wielkiej scenie. Wiele osób powtarza mi, że jak na swój wiek powinienem wyluzować i trochę poszaleć, jednak ja myślę bardziej dojrzale.

Już jako ośmiolatek sięgnąłeś po saksofon. Czym zauroczył cię ten instrument?

Chodziło o kawałek, a dokładniej o kilka kawałków. Zawsze podobał mi się saksofon w piosenkach smooth jazzowych, a jego brzmienie szczerze mnie uwiodło, jak usłyszałem Careless Whisper George’a Michaela i Lily was here Candy Dulfer. Wtedy postanowiłem rozwijać się w tym kierunku. Wcześniej trenowałem też taniec, grałem na pianinie. Ale właśnie z saksofonem zdecydowałem związać swoje życie.

Jak wyglądały twoje początki z saksofonem?

Na początku grałem akustycznie. Zaczęło się od występów w małych restauracjach, pubach z zespołem CoCa-live sax&guitar. Nazwa naszego duetu pochodzi od pierwszych liter imion założycieli- Kacpra Duraja i Konrada Włoczyka - uczestnika programu X-factor. Od 4 lat aranżujemy polskie i zagraniczne utwory. Gramy bardzo kameralne koncerty utrzymane w klimacie jazzu, bluesa i rocka. W tym kierunku się rozwijałem, zanim wyjechałem studiować do Wrocławia. Tam rozszerzyłem nieco zainteresowania. Kiedyś poszedłem do klubu, który wtedy nazywał się Oławska 9 (dzisiejszy Teatr), gdzie usłyszałem bardzo dobre remiksy. Wtedy pomyślałem, że fajnie by było stworzyć coś nowego, z czym dotrę do większego grona odbiorców.  Podszedłem więc do DJ, który okazał się znanym producentem, zagadałem, a on zaprosił mnie na próbne granie na jego urodzinach i tak zaczęło się to rozkręcać. Do dziś udało mi się wystąpić przed nawet kilkoma tysiącami osób, a granie przed taką publicznością bardzo mnie jara.

Z Konradem na castingu do X- Factor

A jak zauważyli cię DJe z Ministry of Sound ze Skandynawii?

Właściwie dzięki mojemu bratu, który pełnił rolę mojego menagera za granicą. Wiedziałem już wtedy mniej więcej kto i gdzie gra, bo wcześniej współpracowałem z tamtejszymi DJami. Poszedłem więc do jednego z pubów, oczywiście z saksofonem, spytałem czy mogę pograć, im bardzo się to spodobało i później występowałem z rezydentem Ministry of Sound. Dostałem nawet propozycję stałej współpracy od  Dunka Dunka– managementu z Norwegii, ale wróciłem do kraju, bo wygrałem casting w Esce.

Obecnie oprócz grania z CoCą i solowych występów bierzesz też udział w Show me love. Czyj to pomysł?

Propozycja padła od rezydenta clubu Teatr– Piotrka Wiatra, który stworzy projekt. Jest to połączenie muzyki klubowej z brzmieniem żywych instrumentów i wokali. Na perkusji gra Muciek, ja na saksofonie, skrzypaczka, wokaliści i przeważnie dwóch DJ-ów (Piotr Wiater i Sheevia). Raz w miesiącu gramy w clubach. Czasem występują z nami też tancerki. Chcemy pokazać ludziom, że muzyka house’owa może być ambitna.

Więc w której roli czujesz się lepiej– przy DJ w Show me love czy na kameralnej scenie z CoCą?

Trudne pytanie. Podoba mi się i tu, i tu  W muzyce akustycznej czuje się bardziej spełniony jako muzyk, bo jest ona bogatsza, ciekawsza brzmieniowo. Grając z DJ-em nie mam takich możliwości, ale wtedy występuję przed większą publicznością. Gdziekolwiek gram, zawsze usiłuję się pokazać z jak najlepszej strony.

Współpracujesz też ostatnio z Eweliną Lisowską. Jak się poznaliście?

Poznaliśmy się na pokazie mody Agnieszki Świtały. Zostałem zaproszony jako gość specjalny, podobnie jak Ewelina. Organizator imprezy zaproponował nam, żebyśmy wystąpili w duecie. Więc spotkaliśmy się i przeprowadziliśmy próbę akustyczną z jej gitarzystą, a później graliśmy podczas pokazu.

Jesteś bardzo aktywnym muzykiem, jeśli chodzi o współpracę. Planujesz coś nowego?

Projektów jest mnóstwo, ale ciężko wszystko zrealizować na odpowiednim poziomie. Poza tym jest tzw. szklany sufit w Polsce i ciężko się przez niego przebić. Ostatnio brałem udział w akcji charytatywnej dla Dorianka zorganizowanej przez grupę G Point. Razem z wrocławskimi Dj-ami udostępniliśmy swoje wizerunki w kalendarzu, z którego sprzedaży dochód zostanie przekazany na rehabilitację dla czterolatka. Fajny projekt i szczytny cel.

Współpracuję też z producentem Dynamid Disco oraz półfinalistą programu Mam Talent, Deyvem Rajfurem, dogrywając im solówki na saksofonie.  Swój udział miałem także w produkcji płyty Deyva, która niebawem ukaże się na polskim rynku. Można mnie również zobaczyć w teledysku Wesołych Świąt Życzę Wam.

Wyjście, pierwszy kontakt wzrokowy, pierwszy dźwięk? Jaki jest twój ulubiony moment na scenie?

Poruszenie publiki, to zdecydowanie lubię najbardziej. Wychodzę na scenę, widzę ponad tysiąc osób, wszyscy patrzą na mnie i zastanawiają się, co zaraz zrobię. Wtedy gram kilka pierwszych dźwięków i po prostu nakręcam się. Biorę od nich energię, którą oddaję im podczas występu.

Wspominałeś, że jako dziecko próbowałeś też tańczyć.

Zaczęło się od tańca ludowego, później electro, breakdance. Szczerze mówiąc, nie planowałem nigdy kariery w tym kierunku, chociaż nieźle radziłem sobie na parkiecie. Niestety nie da się pogodzić wszystkiego, a jednocześnie zafascynowałem się też muzyką, więc musiałem wybrać. Zdecydowałem się na solową drogę, mimo że nie miałem pewności, że coś z tego wyjdzie. Tak naprawdę dopiero po uderzeniu w stronę klubową i osiągnięciu kolejnych szczebli, zaczęło mnie to naprawdę fascynować. Wtedy zrozumiałem, że chcę tylko grać i muszę na to postawić.

Ale na casting do Eski TV przyszedłeś bez saksofonu.

Nie zabrałem go na casting, bo chciałem, żeby ludzie zapamiętali mnie nie tylko jako muzyka. Chciałem pokazać coś innego, udowodnić, że potrafię coś zaprezentować.

 Wcześniej myślałeś o pracy prezentera czy casting do Eski traktowałeś jako kolejne drzwi do rozwoju muzycznej kariery?

Mama zawsze mi powtarzała, że mam zdolności aktorskie, ale nigdy jej nie wierzyłem. Zawsze wydawało mi się to abstrakcją. Teraz trochę zmieniłem swoje podejście. Udział w castingu był bardzo spontaniczną decyzją. Kolega powiedział, żebym poszedł, bo się nadaję. Wtedy pomyślałem– Może faktycznie spróbuję? A co mi tam. Poznam ludzi, zawsze to coś nowego. Teraz jestem na stażu, dużo się nauczyłem, poznałem też sporo ludzi. Myślę, że załapałem tzw. skilla. Na początku tremowałem się, bo nie chciałem mówić głupot, ale czuje się już swobodniej przed kamerą.

Muzyk, prezenter, ostatnio również model. To twój debiut na wybiegu?

Duże słowo wybieg. Ostatni pokaz mody był bardzo spontaniczny. Pomyślałem, że skoro tyle lat ćwiczę i mam ku temu jakieś predyspozycje, to dlaczego miałbym tego nie wykorzystać. Traktuję to jak kolejną pasję, coś nowego, coś dla siebie, zdjęcia, sprawy medialne– to mi się podoba i się tego nie wstydzę. Na początku dostałem propozycję wykorzystania mojego wizerunku w reklamie, ale niestety wzrost mi na to nie pozwolił. Później zobaczyłem ogłoszenie o pokazie mody, więc wysłałem swoje zdjęcia i udało się.

Zacząłeś dość odważnie, od pokazu bielizny.

To był bardzo nietypowy pokaz. Byłem przebrany za spartanina. Bardzo dobrze czułem się na wybiegu, pewny siebie. Spodobała mi się ta rola. Myślę, że będę kontynuował zabawę z modelingiem.

Z zawodu jesteś masażystą. Sądziłeś, że łatwo będzie pogodzić tą pracę z koncertami?

Na początku myślałem, że w tygodniu będę dorabiał jako masażysta, a w weekendy grał. Ale bardzo trudno znaleźć pracę we Wrocławiu, zwłaszcza że większość salonów stawia bardzo dziwne wymagania. Albo chcą zatrudniać same kobiety, albo, ostatnio spotkałem się z takimi warunkami, szukają wyłącznie ludzi z Tybetu do masażu tybetańskiego. (śmiech)

Do wszystkiego doszedłeś sam. Jakie cechy charakteru najbardziej ci w tym pomogły ?

Znajomi mówią, że jestem uśmiechnięty i pozytywnie nastawiony do życia. Zawsze staram się żyć chwilą, doceniać choćby najmniejsze rzeczy i przede wszystkim wierzyć we własne możliwości. Każdy ma chwile załamki, ciągle czegoś brakuje, ale wciąż ćwiczymy, staramy się coś osiągnąć, nie rezygnujemy. Najważniejsze, żeby się nie poddawać.

Co robisz, kiedy chcesz odpocząć?

Dużo śpię i chodzę na siłownię, a później znowu śpię, bo jestem zmęczony po treningu ;-) Lubię też spędzać czas ze znajomymi, z sąsiadkami, managerką.

Gdzie będziesz za 5 lat?

Dążę do kilkutysięcznej publiki, do gry na wielkiej scenie. Ale mam nadzieję, że spełnię to szybciej niż za 5 lat. Chociaż wiele osób powtarza mi, że jak na swój wiek (22l.) powinienem wyluzować i trochę poszaleć, jednak ja myślę bardziej dojrzale. Chcę coś osiągnąć i nie potrafię już żyć inaczej.

Facebook 

Soundcloud

Youtube

Rozmawiała Martyna Biezyńska

Dyktatorka smaku. Rozmowa z Magdą Więcław - szafiarką i przyszłą psycholożką, która uwielbia mode i taniec.

W ubieraniu innych jest jakiś dreszczyk emocji, a nic nie sprawia takiej przyjemności, jak widok zadowolonej osoby w skomponowanym przez ciebie stroju, która wygląda jak milion dolarów! 

London Fashion Week Day 3 Outfit

Na blogu piszesz o sobie: „Shopaholic, Dance Addict & Vogue Lover”. Którą z nich jesteś najbardziej?

To bardzo trudne pytanie, zwłaszcza że dziś kupiłam nowego Vogue'a i resztę moich modowych biblii. Większość mówi, że zakupoholiczką, bo jak inaczej wyjaśnić ok. 50 par butów w szafie? Ale taniec to moja pierwsza miłość i zawsze będzie dla mnie najważniejszy. Myślę, że po prostu bardziej skupiłam się na modzie, bo z powodu choroby nie mogę trenować tak intensywnie, jak bym chciała. 

Dlatego tańczysz hip-hop na szpilkach? Tak łączysz obie pasje?

Tak! To mój złoty środek. W tańcu ważne są nie tylko ruchy, mimika czy emocje. Liczy się też ubranie; jak strój współgra z ciałem podczas tańca. Kilka razy żartowałam nawet, że kiedyś zacznę projektować dla tancerzy i ich stylizować.

Na pewno, zwłaszcza że twój talent doceniła nawet Gosia Baczyńska. W nagrodę za stylizację dla LG uszyła sukienkę specjalnie dla ciebie.

Mam nadzieje, że to dopiero początek. Bardzo się cieszę, że w ciągu miesiąca udało mi się wygrać aż dwa stylizacyjne konkursy. Jednym z nich był organizowany przez Elle „Zostań trensettELLEką”, gdzie musiałam stworzyć stylizację w stylu lat 70. Drugi to C-Style by C-THRU inspirowany zapachem perfum, w którym zostałam wybrana przez profesjonalnych stylistów i wygrałam sesję w Joy’u. To dla mnie ważne, że zwycięzców typują styliści. Niestety internauci często oceniają wygląd zamiast stroju. Żeby wziąć udział we wspomnianym konkursie LG, musiałam skompletować stylizację zmysłową. W tym przypadku decyzja o zwycięstwie należała do samej Gosi Baczyńskiej, więc wygrana była jeszcze większym zaszczytem, nie wspominając o samej sukience!  Teraz marzę jednak o konkursie stricte stylistycznym, w którym będę ubierać modelkę, bo stylizowanie siebie jest zawsze trochę łatwiejsze. 

Sukienka zaprojektowana przez Gosię Baczyńską specjalnie dla Magdy

Którzy projektanci cię inspirują?

Tacy, którzy co sezon mnie zachwycają to Alexander Wang, Balmain, Burberry, Isabel Marant i Stella McCartney. To na ich kolekcję patrzę najpierw, kiedy nadchodzi nowy sezon. Gdybym miała wybrać, od którego z nich chciałabym dostać wszystkie kolekcje, zdecydowanie byłaby to Isabel Marant. Jest doskonała. Ale nie ograniczam się do śledzenia projektów tylko moich ulubionych domów mody. Lubię przyglądać się wielu twórcom i ich dziełom. Czasami znajduję tylko jedną rzecz, która mnie przekonuje, a czasem cała kolekcja trafia w mój gust. Tak było kilka sezonów temu z Jil Sander ss11, która stała się dla mnie wielką inspiracją.

Ich wszystkie kolekcje znajdujesz w swoich modowych bibliach?

Oczywiście. Jeszcze nigdy mnie nie zawiodły, dlatego je uwielbiam. Zawsze wyrywam sesje z Vogue’a, Elle, Glamour, Harper's Bazaar i InStyle, a później binduję je. Tak powstaje moja modowa biblia - opasły katalog stanowiący przegląd trendów i twórczości świata mody z całego roku.

Szukasz później podobnych rzeczy w sieciówkach, secondhandach, butikach? Czy może sama tworzysz przy maszynie?

Czasami szukam podobnych rzeczy, ale najczęściej tylko inspiruję się ich klimatem. Uwielbiam buszować i w sieciówkach, i w secondhandach. Co rusz sama robię ręczne przeróbki, albo idę z pomysłem do babci, albo do krawcowej. Tak było ze spódnicą, która pomogła mi wygrać sukienkę od Gosi Baczyńskiej. Ostatnio na przykład kupiłam maxi sukienkę w mocnym różowym kolorze, którą planuję zamienić w maxi spódnicę. W ten sposób po dołączeniu białego t-shirta będę mieć najbardziej wpływowy strój sezonu, z wspomnianej wcześniej kolekcji Jil Sander ss11, za jedyne 8 funtów! Oczywiście wykorzystam tą spódnicę też z innymi topami, pewnie z miętowym albo pomarańczowym, ale debiutowy outfit będzie w kolorach z oryginalnego pokazu. Przyznaję jednak, że całkowite kopiowanie looku chyba  jeszcze się mi nie zdarzyło.

Brytyjki są lepiej ubrane od Polek?

Zdecydowanie maja łatwiejszy dostęp do naprawdę fajnych rzeczy. Myślę jednak, że nie można tego tak łatwo rozstrzygnąć. Podejrzewam, że to bardziej zależy od wielkości miast niż samego kraju- większe miasta, większy postęp, większa świadomość stylu. Jednak w UK na pewno łatwiej eksperymentować i odkrywać, co nam się podoba i co do nas pasuje. W Anglii możesz pozwolić sobie na większe szaleństwo, bo tam ludzie nie zwracają uwagi na twoje ubranie. Jeśli masz ochotę założyć dres i koszule w kratę, robisz to. Jeśli masz ochotę na obcisłą sukienkę i wysokie szpilki, wkładasz je i idziesz pewnie przed siebie. W Polsce waham się czy mogę wyjść w danym stroju, w Anglii takich wątpliwości nie mam. Wszystko jednak zależy od nas. Na pewno w każdym miejscu znajdzie się ktoś z niesamowitym stylem, bez względu na stan konta i miejsce zamieszkania.

Skąd takie różnice?
Nie wiem z czego to wynika, ale widzę, że na szczęście to się powoli zmienia. Choć uważam, że Polacy nadal są bardzo krytyczni. Wciąż łatwiej im kogoś wyśmiać niż skomplementować. Odnoszę wrażenie, że niektórzy boją się powiedzieć coś miłego obcym, bo nie są pewni ich reakcji. Jeśli chodzi o mnie- nie mam z tym najmniejszego problemu. Często zaczepiam ładnie ubrane dziewczyny i pytam, gdzie kupiły daną rzecz lub po prostu mówię, że wygląda świetnie. W Polsce jednak muszę przyjrzeć się zachowaniu danej osoby i ocenić, czy mogę się w ogóle odezwać. Skąd się to bierze? Chciałabym wiedzieć.

Studiujesz psychologię. Czy takie umiejętności przydają się w pracy stylistki?

Psychologia i osobowość nie mają wielkiego znaczenia, jeśli chodzi o stylizowanie modelek, bo liczy się przekazanie wizji i trendów. Modelka jest po prostu płótnem, na którym przedstawiamy swoje  pomysły. Jeśli jednak mówimy o ubieraniu gwiazd albo osób, które chciałyby pomocy w tej kwestii, psychologia pomaga. Trzeba umieć odczytać osobowość i charakter danego człowieka, żeby wiedzieć, w czym będzie czuć się komfortowo. Stylizacja ma na celu przekonanie kogoś, aby ubierał się odrobinę odważniej. Psychologia zaś pomaga znaleźć granicę, tak by kogoś przekonać do włożenia czegoś, o czym wcześniej by nie pomyślał albo czego na co dzień nie nosi, ale bez przebierania danej osoby. Ludzie radzą się stylistów, żeby zwiększyć pewność siebie, nie żeby czuć się nieswojo we własnej skórze.

Czy marzysz o wystylizowaniu jakiejś gwiazdy?

Nigdy się nad tym nie zastanawiałam. Ale z modelek może Coco Rocha? To moja ulubiona modelka, głównie dzięki jej ekspresyjnemu pozowaniu. Na pewno chciałabym ją ubrać w różnokolorowe tkaniny, żeby to uwydatnić. Nie ma chyba takiej gwiazdy, którą koniecznie chciałabym wystylizować, chętnie pracowałabym z różnymi celebrytkami. A co do tzw. zwyczajnych ludzi- ktokolwiek, z chęcią sprawdzę się na różnych typach urody i sylwetki. Każda osoba to nowe wyzwanie.

A jak zaczęła się twoja przygoda ze stylizacją? Eksperymentowałaś na sobie czy na innych?
Zdecydowanie na sobie, tak łatwiej zacząć, zwłaszcza kiedy się jeszcze nie ma wprawy w tej kwestii. Ale w ubieraniu innych jest jakiś dreszczyk emocji, a nic nie sprawia takiej przyjemności, jak widok zadowolonej osoby w skomponowanym przez ciebie stroju, która wygląda jak milion dolarów!

Twój styl to...

Najczęściej sporo czerni. Uwielbiam nosić szorty z czarnymi rajstopami i luźną górą. Do tego mnóstwo pierścionków i obcasy lub koturny. To moje bezpieczne zestawy, kiedy się śpieszę albo nie mam nastroju na eksperymenty. Ale nie lubię się ograniczać do jednego stylu, więc nie da się go opisać w jednym czy w dwóch słowach. Jeśli jednego dnia noszę mini, następnego zakładam maxi. Raz w czerni, raz w kolorze. Raz elegancko, raz na luzie. Szybko się nudzę, więc lubię zmieniać to, co mam na sobie. Poza tym dostosowuje strój do nastroju.

W czym nigdy nie wyszłabyś na ulicę?

Nago! Szczerze mówiąc, nie ma takiego ubrania. Uparcie wierzę, że niemal każda rzecz, nawet najbardziej tandetna według ogółu, może wyglądać dobrze. Trzeba ją tylko odpowiednio zestawić. Oczywiście jest różnica miedzy białymi butami a białymi butami. Jedne wyglądają odrażająco, inne są cudowne- np. białe botki z wiosennej kolekcji Jeffrey Campbell czy Alexander Wand. Dużo zależy od wykonania konkretnej rzeczy. Najbardziej chyba broniłabym się przed bluzą z cekinowymi wzorami, ale jeśli musiałabym ją włożyć, trochę bym ją podniszczyła, skróciła i zostawiła obszarpany dół. Myślę, że z wywiniętymi rękawami, w niezawodnych czarnych rajstopach i szortach nie wyglądałabym tragicznie.

Bo moda to zabawa?

Zdecydowanie! Dla mnie moda to sposób na poprawienie sobie humoru, na odrobinę szaleństwa, które pomaga oderwać się od problemów. Czasami próbuję czegoś nowego, co mnie odrobinę przeraża, ale w ten sposób przełamuję swoje zahamowania. Przezwyciężając się w modzie, łatwej jest zrobić to samo w innych dziedzinach życia.

Magda podczas eventu Juicy Couture Christmas Jewellery w ich sklepie na Regent Street w Londynie

Tu możecie śledzić Magdę:
Facebook: MAGDArling
http://magdarling.blogspot.com/
http://lookbook.nu/magdarling